Nova música galega: grupos sen complexos en todos os estilos

Os anos noventa en Galicia musicalmente viron aparecer grupos que, nun sentido ou outro, desexaban darlle “vidilla” ao panorama rítmico imperante naquel momento. Apareceron grupos de rock, heavy, punk e hardcore que supuxeron un revulsivo para que se puidese ouvir música en galego sen estar sempre ligada ao folk ou á música tradicional. Algo de culpa tivo o 'Xabarín Club' da TVG onde soaban bandas como 'Ou Caimán do Río Tea' e 'Vos Papaqueixos', pero tamén outros grupos fóra dese circuíto abriron paso a ritmos escasamente explorados até ese momento como o foron 'Zenzar' ou 'Skornabois'. Aínda que tiñan diferentes gustos ou estilos, todos eles compartían cantar en galego ritmos de música que poucos anos antes parecían afastados do que non fose 'pandereita e gaita'. Hoxe en día, tres décadas despois, novas agrupacións como 'The Rapants', 'Terbutalina', 'Grande Amore' e máis, están a crear a nova banda sonora da música en galego e todo grazas, en parte, ás novas tecnoloxías que permitiron a súa difusión e, o máis importante, a perda do medo escénico fóra do Noroeste.
 

NOVOS ESTILOS

Un paso importante para a aparición de novos grupos con novos sons a principios do século XXI foi a maior cultura musical das xeracións que por aquel entón cumprían o seu dezaoito ou empezaban os seus veite. “Até 2007 non fixemos algo serio, antes faciamos reunións, tocabamos e falabamos dos nosos gustos” describe Samuel Solleiro, de 'Ataque Escampe'. “Xogabamos co eclecticismo, mesturabamos ritmos, influíanos algo o xénero de moda chamado 'americana' e o soul”.

“Temos moitos referentes no noso estilo, desde a 'americana' até os novos traballos que posúen un ruído máis sucio, máis rock'n'roll, máis forza” di Martinho Suárez de 'Somos Grampoder'. “Non sei si conectamos cun público amplo pero si vexo que a xente conecta máis polo son que ofrecemos que polo idioma en que cantamos” di Nuno Pico de 'Grande Amore'. “En realidade creo que é máis por movernos dentro dun circuíto underground”.

“Se nos preguntan polo xénero que tocamos podemos clasificalos como 'art-pop' e elementos persoais” sinala Solleiro. Nese sentido lembra que a mestura de sons en 'Ataque Escampe' bebeu de fontes tan diversas como o funk, a música negra e sons como os de 'Talking Heads' entre outros moitos. “Tamén tivemos unha época na que escoitabamos moita música latina e iso axudounos a sumar ritmos como o merengue ou a bachata nos nosos temas”.

'Grande Amore' pola súa banda rompeu certas barreiras como o fixeron outros grupos mesturando diversos sons, pero, realmente isto foi fundamental en eliminar o medo a facer música en galego e saír fóra de Galicia? “Non o sei, creo que máis ben é un cambio nos gustos da xente, creo que cantar en galego pode ser para certos públicos como ouvir cantar en inglés sen entender, o que atrae é o son”.

E PÓDESE VIVIR DA MÚSICA?

Unha vez que se superan algunhas barreiras na música, os grupos poden profesionalizar ou quedar en proxectos. A pregunta que xorde é si, neste momento, pódese vivir de crear música en galego? “Somos semiprofesionales, cada un ten o seu traballo e despois temos o grupo pero realmente non vivimos del, aínda que si manexamos caché” di Solleiro. Sobre si pódese vivir ou non da música en lingua vernácula: “existe o concepto de 'petalo' inmediatamente ou fracasar, parece que non pode haber un termo medio, por iso pode haber proxectos que durante dous anos 'péteno' e despois nada”.

Marcos Paino tocou en grupos e compuxo bandas sonoras para produtoras cinematográficas e para programas de TV. Aínda que hoxe en día xa non se dedica ao mundo da música, destaca que a clave para chegar a un certo éxito é o directo. “Creo que xa non hai discográficas senón produtoras que xestionan o directo dos grupos e é aí onde se gaña diñeiro neste momento”. Sobre a cuestión de vivir profesionalmente o primeiro que sinala é a perda de complexos en canto á lingua e despois “á formación musical de moita xente, hoxe en día as novas tecnoloxías axudan moito, ter un cuarto, un computador e un micro parece suficiente para crear música”.

“Hai un punto en contra e é o déficit de público para os grupos que fan música en galego pero, realmente, non sei quen pode vivir hoxe en día da música” sinala Martinho Suárez. 

Actualmente a música creada en galego tocou todos os paus. As bandas, grupos e cantantes en solitario ábrense paso dunha forma que non se imaxinaban os seus compañeiros e compañeiras de hai vinte anos. E é que o recoller todos os estilos posibles, o soar en diferentes ritmos permitiu ampliar horizontes a artistas galegos e galegas.