Defreds presenta 'Amencer', o seu novo libro: "Ser intenso non ten nada de malo. Ninguén se libra de ser intenso"

Agora estás xa en plena promoción e con firma de libros onte en Vigo. Talvez sexa pronto, pero para aqueles que xa puideron asomarse a ‘Amencer’, que respostas estás a atoparche?

Moi boa. É un libro que ao estar ilustrado, ademais por unha ilustradora marabillosa como é Naranjalidad, quedou un libro bastante redondo, no sentido de que se tocan moitos temas, está bastante traballado, íntimo. E o que me dixeron até agora é que quedou bastante ben. Non me podo queixar. 

Tes un mes de abril moi fecheiro coa promoción e en pleno Sant Jordi. Consegues sacar tempo nestas situacións tamén para enfrascarche nos teus escritos ou é necesario que se dean unhas condicións determinadas? 

Tento escribir cando me apetece. Cando me sae, cando estou inspirado, cando teño unha noite tranquila para escoitar música e teño uns temas dos que me apetece escribir. Cando teño promo un pouquiño menos, pero nos avións e trens adoito aproveitar. Non me presiono para escribir, nunca o fixen. Pero sempre tento sacar un ratito. E coa xira, entre as presentacións do libro novo e as feiras que hai por España…o que queda de abril vai ser intenso.

Con este van xa doce os libros que levan o teu nome na portada. Imaxinabas ter unha produción literaria tan prolífica desde aquel ‘Case sen querer’?

(Risa) Non pensaba ter nin un! Foi algo que xurdiu case sen querer. Quizá do que estou orgulloso, e é certo que cando empecei houbo un boom moi grande, momentos de moitísimo éxito que se ía das mans con firmas larguísimas de horas e de xente, pero manter a miña carreira literaria estable, ir sacando un libro por ano, que haxa xente á que lle siga apetecendo lelos e espéraos con ganas…iso é o que máis me enorgullece.
 

E no que se refire á túa evolución como escritor, como cres que foi desde o primeiro libro a esta duodécima obra?

Hai moito cambio e por moitas razóns. A primeira é inevitable, como é o paso do tempo. Non pensas, nin sentes, nin vives as mesmas cousas con 10 anos máis. E sempre tentas mellorar. Tentas traballar máis os libros, que á xente sorpréndanlles, que non sexa igual ao anterior, que poidan ver tamén esa evolución. Niso estou. É inevitable, pero traballas para que o seguinte sexa mellor que o anterior. 

Este libro sucede no tempo a ‘Oxalá’ e ‘Sempre’, pero en realidade é unha continuación de ‘Sempiterno’. Como conectan estes libros e por que agora, seis anos despois de ‘Sempiterno’?

Esta é unha moi boa pregunta. Conectan porque están ilustrados os dous pola mesma persoa, á que tamén vin evolucionar estes anos. Antes era coñecida e moi boa, agora é máis coñecida e mellor aínda. Pedinlle si apetecíalle e podía ilustralo. Sacou tempo para facelo e agradézollo moito. Pero é unha continuación de ‘Sempiterno’ porque é un libro no meu momento de boom, un libro que se vendeu moito, que gustou moito, que me encantaban as súas ilustracións. Fai bo xogo con ‘Amencer’ porque é un comezo dun novo día e o comezo dunha nova etapa. Unha etapa despois desa eclosión, de momentos máis complicados, todos podemos ter momentos difíciles xa sexa a nivel persoal ou da razón que sexa, e isto é un novo amencer, porque o ano anterior foi moi bo, tiña ganas de escribir, estaba motivado para facer un libro moi chulo, tocando algúns temas que non tocara até agora, e digamos que é o punto de partida dun novo comezo. 

Os relatos gañan forza grazas tamén ao traballo de Naranjalidad nas ilustracións. Non é a primeira vez que facedes este binomio. Como é ese proceso de traballo? É conxunto, ela debuxaba e xa logo revisabas ti…? 

Aos artistas, no campo que sexa, doulles total liberdade porque hai que respectar o traballo da xente. O que me gusta deste binomio é que ela sabe moi ben plasmar nunha ilustración o que quero facer sentir cos meus escritos. Déixolle total liberdade, non lle cambio nada, non lle quito nada, ela sábeo facer perfectamente e iso sería modificar a súa arte e non quero. Traballamos así: ela recibe os meus relatos e ponse coa ilustración. Sei perfectamente que o vai a plasmar moi ben, como así foi. 

"GOZO ANALIZANDO A miña CONTORNA"

Os que se acheguen por primeira vez ás túas obras a través de ‘Amencer’ poden pensar que é intenso. Árdeos Bogotá din nun dos seus temas “Adoitabamos amar a intensidade” e “Fillos da puta intensidade”. Ten mala prensa a intensidade? 

(Risa) Pode ser que si. A xente tenta non ser tan intensa. Son libros que é mellor lelos a sorbitos, porque se un pégase un atracón si pode ser moi intenso. Tócanse temas como o amor, desamor, morte, saúde mental, familia…é un mix. Se o vas saboreando aos poucos ten moitos sentimentos que pode florecer. Ser intenso non ten nada de malo. Ao revés. Sentir identificado cunhas letras só pode ser bonito, aínda que algunhas veces a xente quéreo tentar esconder e ocultar un pouco. Ninguén se libra de ser intenso. É como a xente que tenta non namorar, que che din: “Este ano non me quero namorar”. E pensas: Coma se puideses evitalo! Este ano, se te tes que namorar, namórasche e fódesche. Non hai problema. É un pouco así, chegará un momento no que a intensidade se meterá na túa vida. 

Cres que é algo particular teu ou que pode ir un pouco no ADN do galego, esa capacidade para sublimar as cousas?

Creo que os galegos somos boa xente en xeral. Non sei si todos, pero a moitos nos gusta analizar o que pasa ao noso ao redor. Din que aos galegos cústanos ser amigo fiel de alguén pero que cando o é o será para sempre. Eu serei así sempre pero gozo analizando a miña contorna. Que pasa comigo, que pasou, coa miña familia, os meus amigos, por que esa persoa na rúa parece que está triste… Fíxome en todo o que vexo durante o día e iso axúdame a inspirarme. 

E cando ves que alguén sobe unha frase túa tatuada, que che inspira?

As primeiras veces quedas flipando. Logo che habituas, porque chegan moitos, e non deixan de sorprenderche pero che afás. Á vez pénsalo…e é incrible que unha frase túa ou algo que escribiches que lle faga sentir quéirao plasmar na súa pel e en teoría para sempre. Porque o láser é moi caro, así que mellor para sempre. É unha sensación de orgullo e de alegría que a xente poida consideralo así. 

#ADAPTAR Ás REDES SOCIAIS

Seguro que tiveches inquietude por escribir moito antes de ter Twitter, pero en parte foi un dos trampolíns do teu éxito. Tomábascho como un reto ver canto podían dar de si 140 caracteres? 

Non. Tomábamo como un hobby. Cando empecei a escribir en Twitter non era como agora. Xa non só porque agora hai máis millóns de persoas, antes era un lugar máis san, onde a xente compartía as súas creacións. Pero eu, se conseguín algo, foi por non habelo buscado nin pretendido. Facíao como hobby, chegoume a oportunidade, goceina, e son unha persoa que cre que as oportunidades, son unha pouquiño sorte, que a sorte se vai moi rápido si non te agarras a ela. Foi unha mestura de cousas, pero en especial non pretendelo.
 

Pero hai que gañarllo.

Sobre todo o manterche. Manter é unha cousa que hai que traballar moito.
 

E agora, con case un millón de seguidores en Instagram por exemplo, como che enfrontas ás redes? Cambiou a túa relación con elas?

Non é que cambie. Adáptasche un pouco. En Insta, por exemplo, o formato reel leva máis que a foto, e exploras máis as frases en reels. Máis aló diso tento comunicarme cos meus seguidores igual que ao principio e xestionalo como podo. E xestionalo eu, porque é o encanto que ten. 

Xa dixeches que parece que foi onte cando publicabas o teu primeiro libro. Case pasou unha década e avanzas “e o que queda”. Podemos esperar entón algunha novidade antes de que acabe o ano? Hai algo no forno?

Antes de que acabe o ano difícil porque acaba de saír leste. Pero para o próximo ano xa hai non só a intención, senón tamén o título que aínda non podo dicir pero xa teño pensado. E teño, non sei aínda para cando, un pequeno conto infantil que sairá nalgún momento. Téñoo case case terminado. 

Pois entón nos citamos para o seguinte.

Sempre que saco un libro escríbeme alguén que me di: “Compreime o libro hoxe. xa mo lin. Para cando o seguinte?”. Pero que acaba de saír! Deixádeme vivir! (Risa) Pero non, sempre se agradece todo ese agarimo e que a xente os espere.