O Tribunal Supremo arquiva a causa contra o ex-alcalde de Ourense Manuel Cabezas polo caso do 10%

O Tribunal Supremo ha desestimado o recurso da acusación particular, exercida pola exconcejal socialista do Concello de Ourense Aurea Soto, contra a absolución do exalcalde da cidade Manuel Cabezas, que estaba acusado de prevaricación e malversación no coñecido como caso do 10%.

Dous anos despois de que a Audiencia Provincial de Ourense ditase sentenza favorable a Manuel Cabezas e a quen fóra o seu concelleiro de Urbanismo, Ricardo Campo, agora o Tribunal Supremo dálle a razón ao órgano que determinara a absolución dos dous acusados.
 

A Audiencia Provincial emitiu a súa sentenza o 31 de xaneiro de 2022, absolvendo nela ao que fóra alcalde da cidade de As Burgas entre 1995 e 2007, Manuel Cabezas, e concelleira de Urbanismo, Ricardo Campo, que exerceu o seu labor entre 1999 e 2003. A ambos os xulgou por eximir a promotores e construtores da entrega, ao patrimonio municipal, do aproveitamento urbanístico do 10%, en 15 proxectos de compensación en solo urbano non consolidado, cun prexuízo ao Concello calculado en 1,6 millóns de euros. Todo iso entre 1997 e 2002, amparar nun acordo plenario de 1994 que o permitía, a pesar das novas leis de solo de 1997 e 1998.

Para os maxistrados "non resultou acreditado" que os dous investigados "aproveitásense dos cargos públicos que ostentaban" e sinalaban na súa sentenza que "non queda probado que se guiasen por un ánimo de enriquecemento inxusto co fin de converter o patrimonio municipal en beneficios privados", algo que atribuía Fiscalía.

Durante as catro sesións que tivo o xuízo ese inverno os procesados alegaron que unicamente aprobaran "propostas avaladas polos informes favorables polos técnicos". Ademais ambos apelaron á figura do secretario, alegando que "era a máxima autoridade xurídica" do Concello e "un especialista en Urbanismo", que "se encargaba de tutelar" eses expedientes.

A Audiencia determinou entón que o contido de tales informes, emitidos polos técnicos do Concello, "non serve para considerar acreditado que os acusados votasen a favor da aprobación dos proxectos", "sabendo que con iso infrinxían as leis de solo dos anos 1997 e 1998", que obrigaban á cesión.

Os togados trasladaban, do mesmo xeito que expuxeron os técnicos que declararon na sala como testemuñas, que os informes aludían a que os proxectos "incumpren as disposicións mencionadas en canto á obrigación da cesión do 10% do aproveitamento", pero tamén que "en ningún deles formúlase unha proposta de resolución contraria á aprobación definitiva".

Consideraron que a actuación administrativa "non pode cualificar como contrario ao ordenamento xurídico" porque "non se lles podía esixir a interpretación dunha complexa e nova normativa en sentido contrario ao criterio expresado polo Secretario do Concello", quen xa falecera cando se celebrou este xuízo, pero cuxa declaración, gravada en fase de instrución, reproduciuse.
 

Así concluíron que a non esixencia da porcentaxe "obedeceu á interpretación do contido do acordo plenario do ano 1994", que exoneraba do pago aos construtores desas cesións urbanísticas. Ademais, apuntaron que distintos técnicos que declararon o xuízo manifestaron que "nunca recibiran recomendación ou presión" por parte dos acusados "para emitir informes nun determinado sentido" e que "podían emitir en sentido desfavorable".

A primeira denuncia sobre este tema foi presentada pola exconcejala socialista Áurea Soto en 2014, coa advertencia da posible comisión de delitos de prevaricación e malversación por parte do exalcalde e o seu concelleiro de Urbanismo. Tras coñecer a sentenza da Audiencia, hai xa dous anos, Soto puxo o recurso de casación ante o Tribunal Supremo, que agora dá a razón á Audiencia Provincial.

O Supremo ratifica o arquivo da causa e condena ademais á denunciante ao pago das costas xudiciais.

Na súa sentenza, o Supremo recolle que "só cando unha sentenza absolutoria sexa arbitraria, incorra nun erro patente, careza de motivación, introduza unha motivación extravagante ou irracional ou realice unha aplicación da presunción de inocencia absolutamente á marxe dos seus contornos racionais poderá anular pola forza do dereito á tutela xudicial efectiva".

"Non é factible que cheguemos a unha convicción distinta da expresada no feito probado, pois suporía revalorar as probas, función que é allea ao contido do recurso de casación e é contraria ao respecto ao feito probado do que se parte na impugnación", conclúe o Tribunal Supremo nunha sentenza na que fai saber que contra a mesma non cabe recurso.